Onder grote belangstelling hebben we vandaag Hendrik van der Lei naar zijn laatste rustplaats begeleid. Onverwacht is in de nacht van 5 mei zijn hart gestopt met kloppen. Wij verliezen in Hendrik een bewogen en bevlogen GroenLinkser.

Hendrik was vanaf de oprichting van GroenLinks in Westervoort (vanuit PSP en PPR) een betrokken en actief strijder voor de idealen. In 2007 en 2008 was Hendrik fractie-assistent en commissielid voor GroenLinks in gemeente Westervoort.

We zullen zijn idealisme, strijdbaarheid en schaterlach missen. We wensen zijn vrouw Joke en drie dochters - Nienke, Femke en Sigrid – en verdere nabestaanden sterkte met het verwerken van dit verlies.

Hendrik is al politiek actief sinds de oprichting van GroenLinks en ook bij de voorganger, de PPR, was hij betrokken. We hebben het dan over het midden van de jaren ‘zeventig (volgens zeggen); ik heb daarvan slechts de laatste zes jaar meegemaakt

Vooral trein en fiets maakten Hendrik strijdbaar. Voor de komst van het station heeft Hendrik ruim 30 jaar geleden actie gevoerd en groot was de voldoening toen hij op 12 december 2011 uit de eerste trein op het perron van Westervoort stapte.

Voor de fiets stond hij aan de wieg van de oprichting van de actieve kerngroep van de Fietsersbond, die ook nu het Westervoorts fietsbeleid in de gaten houdt.

In de periode dat Hendrik actief commissielid bij de gemeenteraadscommissie Ruimte en Veiligheid was, heeft hij mede vanuit GroenLinks het initiatief genomen om te komen tot een klimaatplan voor Westervoort. Voor de afdeling van GroenLinks was Hendrik altijd te porren om verkiezingsposters te plakken en flyers uit te delen. Actievoeren was aan Hendrik meer besteed dan het sturen op beleid. Zijn idealisme en uithoudingsvermogen was onnavolgbaar.

Vorig jaar mei mocht ik nog deelgenoot zijn van het feest ter ere van zijn 60e verjaardag. Een passend lied voor hem is natuurlijk ‘Hoe sterk is de eenzame fietser’. Nu ik die tekst weer teruglees (zie bijlage), merk ik dat daar eigenlijk niks meer aan hoeft te worden toegevoegd.

Zijn uitspraak ‘ Soms vecht ik tegen windmolens in mezelf en in de buitenwereld’, staat ook op zijn herinneringskaartje. Het vechten heeft Hendrik nu moeten of kunnen loslaten, is hij bevrijd van het leven en is zijn lichaam in een kist van ruw steigerhout aan de aarde teruggegeven. Nu moeten wij en zijn naasten hem noodgedwongen loslaten, en zullen daar vast ooit vrede mee hebben, al is dat op dit moment lastig. De mooie afscheidsbijeenkomst van vandaag helpt gelukkig wel.

Ben Schulte, 5 mei 2012.